We zullen je missen

Zo, ons verblijf in George Town zit er op. We missen deze fantastische plek nu al. Zondag zijn we niet naar de dienst geweest, eigenlijk zijn we allebei te kapot. Zo'n nieuw land vreet energie, zeker met de 33 graden die voelt als 40 in de zon. We dachten het rustig aan te doen, het is wel duidelijk dat we dat niet kunnen :P. Hopelijk dwingt het eiland Tioman ons straks om een week te chillen. Zondag hebben we het cultureel erfgoed rondgespeurd, wat begon als even rustig een paar dingetjes bekijken eindigde in een dag flink stappen. 's Ochtends eerst het gerestaureerde huis van de rijkste Chinese magnaat Cheong Fatt Tze. Het dametje dat de tour verzorgde was duidelijk familie, ze probeerde ons direct de lunch en het diner aan te smeren :P samen met een vrachtlading potente Chinese wijn voor de oudere mannen in de groep. Ze had er de grootste lol in.

Omdat George Town de eethoofdstad van Maleisië is, vinden we dat we niet weg kunnen gaan zonder een echt Maleis gerecht te proeven. De beste Asam Laksa, een soort visnoedelsoep kunnen we op onze looproute proeven. Het was heerlijk, met smaken die we in Nederland niet kennen, alleen wat pittig. De verse appelsapjes die je hier overal kunt krijgen gaan er daarom lekker in en zijn zooooo yam!!! Met pijnlijke voeten en nog een mansion een visserdorpje op palen en veel streetart gaan we nog lekker eten en vervolgens lekker pitten.

Als we de volgende dag na een busrit van een uur op het punt staan het Taman Negara Pulau Pinang in te lopen spoelen we zo weer het park uit. Het water stroomt van het dak af, anderhalf uur later klaart het gelukkig wat op. In de tussentijd zien we een Duits stel een manke straatkat bratwurst voeren en aanhalen. We zagen die kat denken: "you give me food, now I am your pet, yes, you take me with you". Inmiddels zijn we uitgehongerd en gaan we snel wat kanen bij een Chinees, we kunnen wel merken dat we deze keer geen TripAdvisor gecheckt hebben, maar het is genoeg om op te wandelen. We doen uiteindelijk 1 uur en 20 minuten over de tocht langs de kustlijn. Jurrientje loopt voorop met een tempo alsof ze achtervolgd wordt door een Maleise tijger. Intussen ben ik na een kilometer al doorweekt tot op m'n onderbroek van het zweet. De tegenliggers zullen wel gedacht hebben, "waar beginnen we aan als die gozer er zo uitziet?". We wandelen lekker met onze voetjes door de branding als we aankomen op het strand. De man die ons oppikt om terug te varen naar de ingang had wel een kleiner bootje mee kunnen nemen, er konden wel 40 Jurrientjes in en we zaten er met z'n tweetjes. Eenmaal thuis heeft onze gastvrouw, die trouwens 2 koppen kleiner is dan ik :O, onze boarding passen uitgeprint en een taxi geregeld voor naar het vliegveld de volgende ochtend. Echt ontzettend fijn om zo iemand te hebben in een vreemd land.

Om half 6 op maandag staat Mr. Tan (geen idee hoe hij heet) op de stoep om ons naar Penang International Airport te rijden. Het is een gezellig oud mannetje wat ons ook naar Penang Hill heeft gereden. Drie uur later zijn we op Sinai Airport geland en alweer onderweg naar ons AirBnB verblijf in Johor Bahru. Vanaf de Bus Terminal bestellen we een Uber taxi naar ons verblijf. Dat is ook nieuw voor ons maar werkt fantastisch en kost een vierde van een normale taxi. Het mooist is dat het geen gedoe is met prijzen. Bij ons verblijf worden we begroet door Hirokazu, een Japanse vriend van de eigenaar die nauwelijks engels praat. We communiceren op z'n laptop via Google Translate en settelen ons daarna op onze kamer.

Na lang zoeken naar de beste manier om in Singapore te komen besluiten we toch maar met Uber te gaan, onze driver kan niet de grens over dus gaan we per bus verder. Man, man, man wat een gedoe is die grens zeg. Mensen doen dat kennelijk dagelijks om naar werk te gaan. Na één keer heen en weer hebben wij het wel gezien, twee uur over een stukje wat op de fiets in een kwartier kan. Nadat we de grens over zijn zoeken we een ATM en pakken we de bus naar het dichtstbijzijnde MRT station. Ook in Singapore krijg je geen geld terug bij de bus, super chill als je net alleen groot geld uit de automaat krijgt. :P. Een vriendelijke vrouw uit Singapore helpt ons uit de brand en geeft ons samen met een ex-rechter uit Maleisië een snelle uitleg over het vervoer in Singapore. De man moet uiteindelijk door naar z'n afspraak maar Adeline leidt ons nog een kwartier rond en legt ons uit waar we kunnen eten en hoe een chipkaart werkt. Ze weten hier duidelijk dat ze goed ontwikkeld zijn en het contrast met Maleisië is groot. We mogen haar zelfs appen als we ergens niet uitkomen, gelukkig reizen wij Hollanders al jaren met chipkaarten dus dat komt wel goed. Toch wel erg leuk om zo geholpen te worden. Even de metro naar Marina Bay in het zuiden duurt uiteindelijk drie kwartier. Dat is best logisch aangezien je van noord naar zuid gaat en Singapore best groot is. Dit is echt een bizar land, we verwonderen ons over de enorme gebouwen en de shopping mall met een kunstmatig riviertje en een schaatsbaan. Duidelijk opgezet voor de rich en famous en toeristen. We hebben het hierna wel gezien, het is inmiddels half vijf en we zijn al twaalf uur op de been. We gaan terug naar Johor Bahru, hier komen we drie uur later aan. We proberen een Macje te eten omdat we bijna omvallen en geen zin hebben in zoeken. Na drie happen hebben we het wel gezien, dat zal wel komen door al het lekkers op Penang, de Mac is ook hier fastfood en niet te eten. Daar zijn we ook van genezen :P. We bestellen op de wi-fi een Uber naar ons verblijf en gaan pitten. Het was echt exhausting en we missen George Town nu al. Singapore was leuk om te zien en heeft ons een hoop stempeltjes extra in onze paspoorten opgeleverd :D, altijd leuk.

Gelukkig vertrekken we over twee uur met de bus richting Tioman voor zon, zee en strand samen met prachtige natuur.

Dit is ons laatste verslagje voor nu, Tioman is voor ons een no-wifi zone :D. Het gaat allemaal zo snel en het voelt alsof we al drie weken weg zijn. Het is wel echt fantastisch hier en we genieten met volle teugen!

Jumpa lagi, Jurrientje & Corné