Grand Canyon National Park

We slapen inderdaad heerlijk (bed ligt lekkerder dan thuis) en vertrekken om half tien richting de Grand Canyon. We stoppen bij de Horse Shoe Bend, die moesten we volgens iedereen die we tot nu toe spraken echt gezien hebben. Ondanks de regen is het adembenemend en schieten woorden tekort. Het beeld is bekend van foto's, maar de omvang is niet van tevoren voor te stellen. Waanzinnig! We lopen snel weer omhoog naar de auto om op te drogen, pluutje was toch wel handig. De rest van de route is vooral heel veel regen en de uitzichtpunten in het park op de route naar de camping bieden vooral een grandioos zicht op grijze wolken. Niet zo erg, want de vooruitzichten zijn dat het helemaal gaat opklaren. Bij aankomst op de campground is het al mooi droog en staat ons tentje binnen tien minuten er weer goed strak bij. Corné schrikt zich wild als hij opeens oog in oog staat met een hert. We hebben nog op geen enkele campground tot nu toe géén herten gezien, maar deze indrukwekkende Elk met groot gewei stond opeens naast de tent. Zo bijzonder, zo constant in contact met alle dieren hier. We worden telkens weer herinnerd dat dit hun leefomgeving is en wij er te gast zijn.
's Avonds gaan we eten bij de Arizona Room, we stappen 50 jaar terug de tijd in. Het eten is basic, maar vult genoeg. We hadden al gehoord dat de Canyon een culinaire droogte zou zijn gezien het massatoerisme. Morgen maar eens kijken of we zelf kunnen koken. We bezoeken nog een rangerprogramma in het auditorium om de tijd te doden, afgezien van mooie sterrenplaatjes en een interessant verhaal over lichtvervuiling gaat het meeste langs ons heen. We kruipen op tijd ons bed in en vragen ons af of het onweer nog bij opns komt. Gelukkig niet. De volgende ochtend is de depressie inderdaad voorbij, strakblauwe lucht boven ons tentje.

Vandaag gaan we de canyon verkennen. Vanwege de 5 miljoen jaarlijkse bezoekers mag je hier alleen met de shuttlebus naar de mooie plekken. Dat doen we dan ook. Na de tweede stop besluiten we verder te hiken langs de rand van de canyon via de Rim Trail. De bus onderbreekt te veel de rust die nodig is om de geweldige canyon op ons in te laten werken. Het is adembenemend en komen enkele mensen tegen. Ineens zijn de pasklare viewpoints hier een stuk minder interessant. We zien vooral veel raven (ook al mooie beesten met ruim een meter spanwijdte) maar na drie kilometer zien we de eerste condors overvliegen. Bizar grote vogels zelfs als het nog kleintjes zijn. Bij de uitzichtpunten verbazen we ons over de mensen die op een halve meter van het randje een selfie maken nadat ze over de reling gestapt zijn. Al zijn sommige stukken van de Rim trail net zo uitdagend. Jurrien duizelt er af en toe van (oh ja die had hoogtevrees en we lopen nu op een kilometer hoogte langs een afgrond). Corné spot nog een rotshagedis. Na 4,5 kilometer hebben we het mooiste gedeelte gezien en gaan we met de bus de laatste twee stops naar het eindpunt Hermit's Rest. Afgezien van de psalm op het gebouwtje vooral een verzamelpunt voor toeristen zoals ieder eindpunt hier. Voldaan drinken we een blikje fris en rijden we terug naar de market plaza met de bus. We halen beef knakworsten, courgette, naanbrood en briketten. We lopen het laatste stuk terug naar de tent en onderweg springt Jurrientje een meter de lucht in omdat ze bijna op een tarantula gaat staan die ons pad oversteekt. Er loopt hier werkelijk van alles. We grillen onze bij elkaar gesprokkelde maaltijd in onze fire pit. We sluiten af met marshmallows en gaan nog even naar de zonsondergang kijken. We gaan vroeg in ons tentje liggen, vannacht wordt het weer rond vriespunt. 's Nachts bewonderen de melkweg boven ons, beeldschoon. Als we lang kijken zien we geen enkel stukje lucht meer, alleen sterren. En een vallende ster.

's Ochtends worden we vroeg wakker mede door de luidruchtige buren om vijf uur. Corné gaat plassen en vraagt ze vriendelijk of ze iets stiller kunnen zijn. Om half 7 maakt Corné Jurrientje wakker en gaan we even lekker douchen. Bij de vrouwen staat een enorme rij dus terwijl Jurrientje doucht kijkt Corné een of andere 30 jaar oude sitcom The Golden Girls met reclame om de twee minuten in de wachtruimte. Buiten kletsen we nog wat met een paar Nederlanders die net begonnen zijn met een campervan en alleen een ikeadekbed bij zich hebben. We hebben ze uitgelegd waar ze goede slaapzakken kunnen kopen en waar ze lekker kunnen eten bij Bryce Canyon waar zij nog heen gaan. Het is ook genieten bij het idee dat anderen ook van de leuke dingen en plekjes genieten die wij doen hier. Vervolgens gaan we naar Grand Canyon Airport voor onze rondvlucht over de canyon. We zijn erg vroeg en ontbijten rustig in de auto terwijl we onze telefoons opladen voor een paar mooie foto's straks. Jurrien heeft weer eens het geluk dat ze naast de piloot mag zitten. Het vliegen is een goede manier om de omvang van de canyon te zien, adembenemend. Na afloop zijn we helemaal extatisch en hebben we nog een leuk gesprekje met onze helikoptergenootjes uit Sacramento.
We merken dat we de hele trip lekker rustig hebben gepland. We kunnen 's middags nog lekker in het park en bij de tent rondhangen en gaan in de late middag naar Yaki Point voor de zonsondergang. Kan niet beter dan op deze dag met een kraakheldere lucht. Ongelooflijk mooi. Vanaf een uur of 4 tot half 7 genieten we van de veranderende kleuren van de lucht en de reflectie hiervan op de canyon. Jurrien bekijkt de cirkelende haviken en condors door haar verrekijker. Waanzinnig. Na een enorm kampvuur (al het hout moest op) gaan we ons tentje in voor de laatste nacht in de Amerikaanse natuur. We genieten nog één keer van de ongelooflijke sterrenhemel en doen onze oogjes dicht. Wat hebben we ongelooflijk veel moois gezien. We beseffen ons dat we niet snel nog zo'n reis zullen maken met zoveel afwisselende en indrukwekkende natuur.